بررسی سیستم اعلام حریق
سیستم اعلام حریق یکی از اصلی ترین عضو سیستم حفاظتی و امنیتی میباشد که شامل دتکتور دود، حرارت، شعله و گاز و همچنین آژیر و فلاشر و مرکز کنترل میباش که این امکان را برای کاربران فراهم میسازد تا با نصب و اتصال این محصولات به مرکز کنترل اصلی، علائم حریق را تشخیص به دهند و کاربران را با کمک آژیرها و فلاشرها هشدار بدهند. طراحی، اجرا و استفاده درست از این سیستم های اعلان حریق، میتواند جلوی بسیاری از خطرات جانی و مالی را بگیرد و از خسارات بسیاری جلوگیری کند. سیستم های اعلان حریق که چندین دهه است که در تمامی جهان جایگاه مناسبی را در تمامی صنعت ها همچنی ساختمان سازی بدست آورده اند. به گونه ای که امروزه برای دریافت انواع استاندارد های خارجی و داخلی از جمله استاندارد هایی نظیر NFPA72، EN54 و .... بسیاری دیگر نیاز و لزوم به استفاده از این سیستم ها در ساختمان ها هستیم.دتکتور سیستم اعلام حریق
دتکتور ها از اصلی ترین وسیله سیستم اعلام حریق میباشند که ساده ترین توضیح و یا معنی آن ها را میتوان ابزاری برای امکان تشخیص وجود یک شی یا ماده خاص نام برد. دتکتور ها در سیستم های اعلان حریق اثرات جانبی آتش سوزی همچون دود و حرارت و یا گاز را تشخیص میدهند. دتکتور ها شامل موارد متفاومتی میباشند که میتوان به مواردی همچون دتکتور دودی، دتکتور حرارتی، آشکار ساز ترکیبی دود/حرارت، دتکتور گازی (منو اکسید کربن) و یا شاسی دستی اشاره کرد.- دتکتورها باید تا حد امکان در جایی نصب شوند که در معرض دید همگان باشند.
- تعداد دتکتورها و فاصله آخرین دتکتور و پنل اعلام حریق را کارخانه تولیدی مشخص می کند.
- فاصله دتکتور از راه های هوایی نباید کمتر از 100 سانتی متر باشد.
- فاصله دتکتورها از درب ورودی و خروجی آسانسور، باید حداکثر 150 سانتی متر باشد.
- در مکان هایی با ریسک بالای آتش سوزی مثل آشپزخانه فاصله دتکتور دایره ای به شعاع 5.3 متر است.
- اگر انبارهای پارکینگ آپارتمان ردیفی باشند دتکتورها باید در فاصله 50 سانتی متر از انبار و 8 متر از هم نصب شوند.